فضا می تواند یک محیط بالقوه خطرناک برای زیستن و تحقیقات در آن باشد،به خصوص زمانی که تابش هایی به ما برسد.

طوفانهای شدید خورشیدی و پرتوهای کیهانی-کهکشانی،حاصل انفجار ابرنواختر های دوردست است.این تابش های طبیعی یک خطر جدی برای فضانوردان در ماموریت های طولانی مدت است مانند فضانوردانی که در ایستگاه فضایی بین المللی هستند.

اتمسفر زمین و لایه مگنتوسفر آن،مثل یک حباب محافظ ،زندگی روی سیاره ما را از بمباران توسط ذرات با انرژی بالا محافظت می کنند،هرچند در مدار پایین زمین،در فضای پروازی ایستگاه،فضانوردان به طور منظم در معرض دوز بالایی از تشعشعات هستند که شامل ذرات باردار به دام افتاده در میدان مغناطیسی زمین و همچنین پرتوهای کیهانی و تابش های خورشیدی است.

برای آماده شدن برای ماموریت های آینده،که ممکن است ماهها و یا سالها به طول بینجامد،آژانس فضایی کانادا (CSA) همراه با دیگر آژانس های فضایی در سراسر جهان،در سالهای اخیر گامهایی برای تحقیقات زیستی تابش ها برداشته اند که بالاترین اولویت،به رسمیت شناختن آن است.

کریس هادفیلد (Chris Hadfield) - فضانورد آژانس فضایی کانادا (CSA) - در طول ماموریت خود در ایستگاه فضایی،مجموعه جدیدی از تجهیزات را به مدار حمل خواهد کرد که یکی از خطرناک ترین نوع تشعشعات -که ناشی از ذرات نوترون پر انرژی است - را می سنجد و بر میزان جذب این تشعشعات بر یک فضانورد در طول پرواز فضایی، نظارت می کند.

تابش نوترونی چیست؟

تابش نوترونی به عنوان یکی از شدیدترین نوع تابش ها که در فضا تجربه شده،مطرح گردیده است که می تواند باعث آسیب های بیولوژیکی شود.

این،نشان دهنده این است که برای کل افرادی که در ایستگاه هستند،احتمال در معرض قرار گرفتن تشعشعات،تقریبا ۳۰ درصد است. 

در فضا،وقتی ذرات باردار با ماده فیزیکی مانند دیواره ایستگاه فضایی یا تجهیزات نصب شده روی ایستگاه برخورد می کنند،نوترون ها تولید می شوند.درست مثل اشعه ایکس(X)پزشکی،این ذرات پر انرژی می توانند در میان بافتها و نسوج ظریف نفوذ کنند و در صورت قرار گرفتن در معرض این تشعشعات برای مدت زمانی،آنها می توانند DNA را تخریب کنند و احتمالا باعث آب مروارید،آسیب به مغز استخوان و یا حتی سرطان شوند.

ادامه را در اینجا بخوانید.